Alışmayı çok acı bir şekilde öğretir hayat insana. Alışmayı ve kabullenmeyi. Elin kolun bağlı öylece kalmayı. Çaresizliği kimi zaman. Sessizliği çoğunlukla. Susmayı hatta. Her şeye yorum yapmamayı. Boş konuşmamayı. İnsanlardan uzakta sadece kitaplar, filmler, şarkılar ve fotoğraflar arasında huzurlu olmayı. Kaçmayı. Şehirlerden, insanlardan, seslerden. Sadece dostlarla kalmayı istemeyi. Öyle küçük düşünmemeyi her konu hakkında. Yargısız infaz yapmamayı. Önyargılı olmamayı. Anlamayı her şeyden önce, dinlemeyi karşısındaki insanı. Hiç katılmasa, taban tabana zıt olsa dahi konuşma hakkı tanımayı ve saygılı olmayı. Kimseyi aşağılayacak kadar üstün olmadığının, nihayetinde basit bir insan olduğunun hep farkında olmayı. Aşabilmeyi bazı şeyleri. Duvarın arkasını da görebilmeyi. Hayat bunları er ya da geç, acı bir şekilde öğretiyor insana. Ve insan; tüm bunları öğrendiği zaman daha fazla okumak istiyor, daha fazla dinlemek o güzel şarkıları, daha fazla izlemek öyle güzel filmleri ve daha az konuşmak. Çok daha az konuşmak hem de.
[Aralık Kapı]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder